هزینه های ناشی از بیماری‌ها دلیل عمده ضرر اقتصادی در مزارع گاو شیری به شمار می‌رود. لنگش در گاوهای شیری مسئله جدی برای رفاه دام‌های شیری محسوب شده و پس از ورم پستان و ناباروری سومین دلیل حذف از گله شناخته شده است. لنگش همچنین تولید شیر و عملکرد تولیدمثل را کاهش داده و باعث افزایش میزان حذف از گله می‌شود. امروزه سیستم‌های پرورش متمرکز روشی متداول برای تأمین تقاضای فزاینده شیر در نقاط مختلف جهان است این امر منجر به نگهداری اجباری گاوها در محیطی غیر از زیستگاه طبیعی آنها و درنتیجه ایجاد طیف وسیعی از مشکلات رفاهی برای دام‌ها شده است. لنگش یک وضعیت چندعاملی و مهم‌ترین مشکل رفاهی در گاوهای شیری است.
لنگش باعث ایجاد استرس می شود و این استرس کاهش بهره وری را به همراه دارد. گاوهای لنگ تمایلی به استفاده از سیستم های شیردوشی خودکار ندارند و هنگام مجبور شدن ، علائم استرس قابل مشاهده ای از خود نشان می دهند.
حداقل ۱۰٪ گاوها در یک گله به دلایل مربوط به لنگش از بین می روند. پرورش تلیسه های جایگزین گران است و حیوانات جایگزین در ابتدا مانند گاوهای بالغ مثمر ثمر نیستند. گاوهایی که در شرایط نامناسبی قرار دارند استعداد بیشتری برای لنگش دارند. گاوهایی که قبل از تولید مثل لنگ هستند توانایی بارداری کمتری دارند و تخمدان های کیستیک در گاوهای لنگ بسیار بیشتر دیده می شود.
موارد زیر از اصلی‌ترین دلایل ضررهای اقتصادی ناشی از لنگش به شمار می‌روند:
- کاهش تولید شیر
- کاهش درآمد ناشی از افزایش فاصله گوساله‌زایی
- هزینه‌های درمان
- افزایش هزینه نیروی کار و پرستاری
- افزایش احتمال حذف زودرس
- کاهش وزن زنده دام
که مهم‌ترین موارد آن کاهش تولید شیر و خطر حذف زودرس از گله است. معمولاً گزارش شده است كه پرورش دهندگان شيوع لنگش را دست كم گرفته و بدين ترتيب منجر به درك كمي از تاثير آن بر رفاه ، سلامت و توليد گاو مي شوند
۹۰ درصد لنگش در دام ها به دلیل ضایعات سم است. که دلایل زیادی دارد. یکی از آنها مشکلات تغذیه ای و نیاز بالای انرژی دام است. انرژی مورد نیاز گاو ، آن را مستعد ابتلا به بسیاری از مشکلات از جمله لنگش می کند (وبستر ۱۹۹۳ ، ۱۹۹۴)
تعداد زیادی از موارد بالینی و مطالعات نشان می دهند اسیدوز و کاهش pH شکمبه با لنگش همراه هستند (Enemark ، ۲۰۰۸ ؛ RAGFAR ، ۲۰۰۷). بخش نشاسته ای ، تجزیه پذیری منبع نشاسته، محتوای فیبر و فیبر موثر جیره که برای تحریک جویدن و نشخوار نیاز است و همپنین مقدار بافرهای جیره عواملی هستند که pH شکمبه را تحت تاثیر قرار می دهند.
برای جلوگیری و یا درمان لنگش در گله ابتدا باید بتوان دام هایی که در مراحل مختلف لنگش هستند را شناسایی کرد برای این کار ابتدا باید گله بصورت دقیق کاملا بررسی شود و تعداد گاوهایی را که در ۳ نمره مختلف حرکت قرار دارند ارزیابی کرد. این کار را می توان توسط ناظری هنگام عبور از سالن یا مکان دیگری که همه گاوها با آرامش از آنجا عبور می کنند انجام داد. نمره ۱ گاوهایی هستن که فقط گاهی صداهای مشکوک دارند، در حالی که نمره ۲ یک گاو متوسط لنگ است که پا درد دارد و با قدم های کوتاه راه می رود. و نمره ۳ یک گاو به شدت لنگ است که دارای کمری قوس دار است، به سختی قادر به تحمل وزن بر روی اندام آسیب دیده بوده و هنگام راه رفتن سرش را بیش از ندازه تکان میدهد.
درمان لنگش بسته به علل ایجاد آن متفاوت است. از راه کارهای تغذیه ای برای جلوگیری از لنگش می توان به موراد زیر اشاره کرد:
- خوراک دام بصورت کاملا مخلوط (TMR) باشد بصورتی که دام قادر به جداسازی و یا انتخاب اقلام خوراکی جیره نباشد
- در طی ۴ ساعت گاو بیشتز از ۶ پوند دانه مصرف نکند.
- زمانی که دام انرزی بالایی نیاز دارد و نیاز به بخش کنسانتره بالاتری در جیره دارد سعی شود از بافر های خوراکی استفاده شود.
- اطمینان حاصل کنیم که دام به اندازه کافی انرژی دریافت میکند چرا که در صورت عدم دریافت انژی کافی دام لاغر شده و مستعد لنگش می شود (گاوهای لاغر بالشتک چربی نازک تری بین استخوان پا و دیواره سم دارند. این بالشتک چربی سم برای جذب شوک مهم است)
- اندازه ذرات علوفه و فیبر موثر جیره باید بصورتی باشد که دام به اندازه کافی نشخوار بکند.