پرورش دهندگان گوسفند به منظور افزایش تولید بره های، ۲ تا ۳ هفته قبل و در طول جفتگیری، میش های را با جیره حاوی انرژی اضافی (فلاشینگ) تغذیه می کنند. عدم فلاشینگ میش ها ممکن است منجر به تأخیر در فعالیت فحلی و تخمک گذاری (گون و همکاران ، ۱۹۷۹) ، نارسایی تلقیح و مرگ و میر جنینی شود (ریند و همکاران، ۱۹۸۹). برخی محققین بیان کرده اند که وزن زایمان با دوره فلاشینگ از ۱۷تا ۳۴ روز، افزایش می یابد البته تاثیر فلاشینگ بر وزن هنگام زایمان اندک بوده است (سورمانن کریشن و جاینن، ۲۰۰۲) ، اما فلاشینگ همیشه باعث بهبود بره زایی نمی شود (کراکر و همکاران، ۱۹۸۵). اطلاعات در مورد تأثیر فلاشینگ بر بازده استفاده از مواد مغذی و عملکرد تولید مثلی میش ها در مراتع محدود است. بنابراین چاچودی و هنکاران (۲۰۰۶) مطالعه ای با هدف ارزیابی تأثیر فلاشینگ میش ها با پلت کنسانتره قبل از فصل جفت گیری بر راندمان استفاده از مواد مغذی و عملکرد تولید مثلی آنها در مزارع انجام انجام دادند که خلاصه ای از آن در ادامه آورده می شود.
مواد و روشها
دراین تحقیق از ۴۸ راس گوسفند ۱ تا ۵ ساله استفاده شد. گوسفندان به دو گروه (G۱ و G۲) ۲۴ تایی تقسیم شدند. هر دو گروه از ساعت ۷ تا ۱۸ در مرتع با میانگین زیست توده ۰/۴۶ تن در هکتار نگهداری شده و شب به آغل منتقل شده ند. گروه G۱ فقط در مرتع تغذیه شده ولی گروه G۲ علاوه برآن پلت کنسانتره به میزان ۱/۵ درصد زون بدن نیز دریافت کردند.
نتایج:
مصرف و قابلیت هضم مواد مغذی مورد بررسی قرار گرفتند. بین مصرف علوفه وهمچنین مصرف کل ماده خشک دو گروه آزمایش اختلاف معنی داری مشاهده شد. مصرف ماده خشک، انرژی قابل متابولیسم و پروتئین خام قابل هضم در گروه G۱ کمتر از نیاز گوسفندان بود. در صورتی که در مورد گروه G۲ ا ین مقادیر بالاتر بودند. قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام، ماده آلی، NDF، و همی سلولز در گروهی که کنسانتره دریافت کرده بودند بیشتر بود. در واقع مکمل کنسانتره ای باعث بهبود قابلیت هضم مواد مغذی شده بود. اگر چه قابلیت هضم مواد مغذی در گوسفندان گروه G۱ نیز مشابه گزارشات قبلی در مورد گوسفندان بود (شیند و همکاران، ۱۹۹۸) اما میزان مصرف خوراک آن ها پاسخگوی نیازهایشان نبود.
عملکرد تولید مثلی دور گروه نیز مورد مقایسه قرار گرفت. نرخ گیرایی در میش های تغذیه شده با کنسانتره (۷۹/۲ درصد) در مقایسه با گروه دیگر (۶۶/۷ درصد) بالاتر بود. در گروه G۱ ۵ میش در زمان بارداری تلف شدند و ۵ میش دیگر سقط جینین داشتند ولی در گروه G۲ مرگ و میر مشاهده نشد فقط ۵ تا سقط جنین داشتند. مرگ و میر و کاهش گیرایی در گروه G۱ یعنی گروهی که کنسانتره دریافت نکرده بودند به دلیل وضعیت مواد مغذی ضعیف بود به طوری که چرای مرتع به تنهایی نتوانسته بود نیاز های مواد مغذی آن ها را تامین کند. بره زایی نیز در گروه G۲ (۷۳/۷۳ درصد) بالاتر از گروه G۱ (۳۷/۵ درصد) بود و علت آن تغدیه بهتر و سلامتی بهتر گروه G۲ بود. محققین بیان نموده اند که در میشهایی با وضعیت بدنی متوسط و تغذیه بالاتر از نیاز بخصوص نیاز انرژی در چند هفته قبل از جفتگیری میزان تخمک گذاری افزایش می یابد.
وزن بره های متولد شده از میش های گروه G۲ ( kg ۳/۴۷) از گروه G۱ ( kg ۲/۹۵) بالاتر بود. این ورزن بالاتر بره های گروه G۲ میتواند به دلیل فلاشینگ یا همون تغذیه کنسانتره باشد. در واقع فلاشینگ وزن هنگام زایمان و وزن تولد بره را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار داده است.
نتیجه گیری کلی:
نتایج مشخص نمود که چرای مراتع بخصوص مراتع فقیر به تنهایی نیاز دام در فصل جفتگیری را تامین نمیکند با این حال استفاده از کنسانتره در کنار چرای مرتع می تواند قابلیت هضم خوراک را افزایش داده نیاز های دام را تامین کرده و به دنبال آن باعث بهبود بازده تولید مثلی و بره زایی شود.
منبعO. H. Chaturvedi, Raghavendra Bhatta, D. L. Verma and N. P. Singh. Effect of Flushing on Nutrient Utilization and Reproductive Performance of Ewes Grazing on Community Rangeland. (Asian-Aust. J. Anim. Sci. ۲۰۰۶. Vol ۱۹, No. ۴ : ۵۲۱-۵۲۵